به منظور پی بردن به تاثیر حمام پا در کنترل لنگش ، مطالعه‌ای به شیوه پیگیری چهار ساله (1368-71) در 23 دامپروری اطراف شهر تهران صورت گرفت . در کلیه دامپروری های مورد مطالعه سه ماه فصول بهار و پائیز به عنوان زمان مناسب جهت حمام دادن پا در نظر گرفته شده و از حمام پا در شکل عبوری و از محلول فرمالین 5 درصد و سولفات مس 3 درصد به عنوان ترکیبات ضد عفونی کننده ˆقابض استفاده شد. در 14 دامپروری که زخم در نواحی مختلف بافت شاخی کف مسئله اصلی لنگش به شمار می رفت از محلول فرمالین 5 درصد در سه دامپروری، از محلول سولفات مس 3 درصد در شش دامپروری و از هر دو محلول با فاصله زمانی مشخص در پنج دامپروری استفاده شد. در صورتی که در 9 دامپروری دیگر که درماتیت انگشتی مشکل اصلی لنگش تشخیص داده شده بود، حمام فرمالین 5درصد(4 دامپروری) در مقام مقایسه با کنترل مثبت (حمام سولفات مس 3درصد) (3 دامپروری) و کنترل منفی (حمام آب سرد) (2 دامپروری) قرار گرفت . میانگین میزان درصد شیوع سالیانه لنگش در سال مورد نظر با سال قبل به عنوان شاخصی برای مقایسه آماری در نظر گرفته شد. نتایج حاصله از این مطالعه به تاثیر معنی دار حمام پا با استفاده از هر دو محلول در یک دوره با زمان بندی مشخص در کنترل لنگش ناشی از زخم کف انگشت اشاره داشته، در حالی که در موارد لنگش حاصله ار درماتیت انگشتی، حمام پا با دو محلول فوق تغییر معنی داری را در میانگین میزان درصد شیوع لنگش نشان نداده بلکه چنین به نظر می رسد که زمینه مساعدی را برای بروز موارد جدید در گله و یا عود مجدد مورد در گاو به ظاهر بهبود یافته فراهم آورده باشد.